حامد شایسته

جانا به نگاهی، ز جهان بی­خبرم کن
دیوانه ترم کن
سرگشته و شیدا، چو نسیم سحرم کن
دیوانه ترم کن

جز حرف محبت چه شنیدی تو از من
که ببستی نظر از من
ترسم که شوی روز و شبی باخبر از من
که نیابی اثر از من
در آتشم از سوز دل و داغ جدایی ،

به کجایی ؟

باز آ که غم از دل برود چون تو بیایی،

چو بیایی!

بر من نظری کن

 دیوانه ترم کن